Un frío saúdo dende o outro lado

Estimado asasino:

Compráceme escribirche esta carta, a pesares de non saber se realmente chegará ás túas mans, porque sei que todo o que escriba nela borrarase da miña memoria dunha vez por todas. Todo o que aquí diga quedará gardado para sempre e xamais volverá aos meus tormentos, diso estou ben segura.

Para sorte para ti, ningún xuíz admitirá o meu testemuño como válido. A covardía fíxoche cravarme ese coitelo afiado polas costas co sixilo dun felino. Morrín ao instante cando no meu peito, á altura do corazón, comezou a manar sangue carmesí e caín ao chan. Así foi a túa saída da miña existencia.

Non sabes canto penso neses derradeiros segundos da miña vida. Eu estaba cociñando, coa radio ben alta mentres desafinaba cantando e movía as cadeiras. Lembro que estaba contenta porque recibira xa as notas da oposición e aprobáraa con moi boa cualificación; ese ía ser o comezo dunha nova vida, do paso de estudante a proletaria… ata que ti chegaches. Non sei se forzaches a porta ou algunha ventá, ou se simplemente tiñas a chave, pero lograches entrar, irromper na miña vida e rematar con ela. Canta incertidume!

Só me queda por dicir unha cousa: sei que fuches ti, David. Cando caín puiden albiscar uns ollos verdes reflectidos no aceiro da pota. Sei que non teño probas mellores ca esa, mais se aínda estivese viva pronunciaría ante os tribunais o teu nome, e de seguro que acertaría. Non sei que che pasou, pero hai un mes non me querías, non si? Deixáchesme desconsolada o día no que ti decidiches pór punto final á nosa relación. Entón por que agora, logo de deixarme, ao ver que son feliz con outro home, decides facerme desaparecer do mundo dunha forma tan cruel? Ignoro que especie de pracer che produciu acabar comigo. Os teus instintos sanguinarios puidéronte esta vez?

Cando pecho os ollos podo ver o teu rostro sempre medorento, a túa ollada tímida e as fazulas arroibándose coa mínima palabra. Síntoo, pero son incapaz de crer que es o mesmo ca daquela. Algunha maldade tivo que agromar no teu corazón para que fixeras iso, mudaches de persoa deixando como vestixio a fisonomía.

Xa non son quen de comprender os sentimentos dos seres humanos. Dende ese día, xa non.

Agora é tempo de dar un paso adiante e afrontar todo aquilo que me agarda ao outro lado.



Este es el relato que no envié al concurso Dillo a quen maltrata. Tenía cuatro escritos y, como sólo podía escoger tres, lo dejé fuera.