28 de diciembre de 2010
Reseña "En llamas" y "Sinsajo" de Suzane Collins
Tras un par de meses, al fin reseño En Llamas y Sinsajo, las dos últimas partes de Los Juegos del Hambre.
Recapitulación:
El primer libro lo había logrado: me había dejado totalmente impactada. Esa trama atrapante y oscura, esa originalidad irrepetible, esa protagonista carismática…
Ahora yo me esperaba una segunda parte confusa, pero En llamas no es así ni mucho menos. Los Juegos del Hambre se repiten. Y vale, eso no me lo esperaba, por lo que me mantuvo en vilo, sabiendo esta vez que al final ninguno de los dos moriría y que saldrían vivos de una forma similar a la anterior. Esas intuiciones no fueron nada desencaminadas… o quizá sí. La forma en la que Katniss se salva y Peeta es capturado me volvió a dejar nuevamente ansiosa de leer el siguiente libro.
Entonces llegó Sinsajo. Los primeros capítulos del libro fueron interesantes, pero a mí llegó un momento en el que me sacaba de quicio. Una enmarañada trama que no paraba de dar saltos, una acción que no terminaba jamás, unos hechos que se sucedían de manera trepidante y unos personajes faltos de sentimientos… Para llegar a ESE final. Llegué a la conclusión de que la historia tiene que acabar así y no de otra forma, pero me queda un hueco en mí misma que me dice que no. Que no puede ser que Katniss se vaya a ir con Peeta y deje solo a Gale. Y no puede ser que sean felices cuando se murieron todas sus familias y ya no tienen amigos. ¿Que tienen un hijo? No creo que sea suficiente. Katniss acaba la historia carente de fuerzas, de emoción y de amor hacia todo.
Todos murieron en vano, ¿o no? Me hubiera gustado que especificaran un poco más ese final.
Aún así, seguiré diciendo que, a pesar de no estar escepcionalmente bien escritos (para mi gusto) ¡son increíbles!
10 de diciembre de 2010
"Momo" de Michael Ende
Momo es una niña que un día sale de la nada para instalarse en las ruinas del anfiteatro de la ciudad. Nadie –ni siquiera ella misma- sabe de dónde viene, cuántos años tiene ni quiénes son sus padres. Momo viste un abrigo de hombre que le queda largo y una falda hasta los tobillos. Tiene el pelo sucio y la tez muy morena. A pesar de todo esto, Momo no es ninguna salvaje o algo similar.
Momo posee un don muy preciado y por el que sus amigos la adoran y usan como solución para todo. Momo tiene la capacidad de saber escuchar como ninguna persona sabe hacer. Cuando te mira a los ojos, tú no eres capaz de decir mentiras y de pronto mil ideas inteligentes irrumpen en tu cerebro.
Momo es feliz con sus mejores amigos Gigi y Bepo, totalmente opuestos el uno al otro. Pero todo se ve alterado con la llegada de los hombres grises a la ciudad, personajes escondidos bajo una gran dialéctica, arma que usan para negociar con el tiempo de sus habitantes.
Una novela brillante que, después de leer La Historia Interminable, no decepciona para nada. Son dos novelas muy diferentes de Ende pero que, al mismo tiempo, comparten la magia de la fantasía y ese amor por las cosas sencillas e invisibles a los ojos.
Esta es una novela que os recomiendo vivamente, pues hace pensar mucho (¡me encantan este tipo de novelas!), sobre todo al comparar la realidad actual con la ficción del mundo de Momo. Recuerdas que a veces, en vez de mejorar con la tecnología, decaemos brutalmente sin darnos cuenta de lo que estamos destruyendo. He aquí un ejemplo representado de forma exquisita en un fragmento:
Aunque sea considerada infantil, es apta para el consumo adulto, ya que estos la pueden leer y quedar igual o más satisfechos que los niños. Sí, no soy nada partidaria de la división de las lecturas por edades ¬¬. Todavía sigo sin entender qué es lo que nos ocurre el día que cumplimos dieciocho años para que de pronto podamos hacer lo que nos dé la gana. Deberían inventar un medidor de madurez un día de éstos y se evitarían muchos problemas, ¿no creéis?Cada vez era más frecuente que los niños trajeran toda clase de juguetes con los que no se podía jugar de verdad, como, por ejemplo, un tanque de mando a distancia, que se podía hacer dar vueltas, pero que no servía para nada más. O un cohete espacial, que daba vueltas alrededor de una torre, pero con el que no se podía hacer nada más. O un pequeño robot, que se paseaba con los ojos encendidos y giraba la cabeza a uno y otro lado, pero que no se podía aprovechar para nada más. (…)Esas cosas eran tan perfectas hasta el menor detalle, que
uno no se podía imaginar nada.
Pues nada, ¡Id con Momo! No os defraudará.
29 de noviembre de 2010
Citando... El club de los poetas muertos
quería vivir a fondo y extraer todo el meollo a la vida.
Olvidar todo lo que no fuera la vida,
para no llegar a la muerte descubriendo que no había vivido.
Un grupo de alumnos de un estricto colegio privado descubrirán la poesía, el significado de "Carpe Diem" -aprovechar el momento- y la importancia de perseguir los sueños gracias a un excéntrico profesor de métodos poco convencionales que les despierta las mentes.
26 de noviembre de 2010
Harry Potter y las Reliquias de la muerte (Parte 1) -Sin spoilers
20 de noviembre de 2010
17 de noviembre de 2010
Manejando el lápiz...
Pista: hay dos de cada libro.
Un frío saúdo dende o outro lado
Compráceme escribirche esta carta, a pesares de non saber se realmente chegará ás túas mans, porque sei que todo o que escriba nela borrarase da miña memoria dunha vez por todas. Todo o que aquí diga quedará gardado para sempre e xamais volverá aos meus tormentos, diso estou ben segura.
Para sorte para ti, ningún xuíz admitirá o meu testemuño como válido. A covardía fíxoche cravarme ese coitelo afiado polas costas co sixilo dun felino. Morrín ao instante cando no meu peito, á altura do corazón, comezou a manar sangue carmesí e caín ao chan. Así foi a túa saída da miña existencia.
Non sabes canto penso neses derradeiros segundos da miña vida. Eu estaba cociñando, coa radio ben alta mentres desafinaba cantando e movía as cadeiras. Lembro que estaba contenta porque recibira xa as notas da oposición e aprobáraa con moi boa cualificación; ese ía ser o comezo dunha nova vida, do paso de estudante a proletaria… ata que ti chegaches. Non sei se forzaches a porta ou algunha ventá, ou se simplemente tiñas a chave, pero lograches entrar, irromper na miña vida e rematar con ela. Canta incertidume!
Só me queda por dicir unha cousa: sei que fuches ti, David. Cando caín puiden albiscar uns ollos verdes reflectidos no aceiro da pota. Sei que non teño probas mellores ca esa, mais se aínda estivese viva pronunciaría ante os tribunais o teu nome, e de seguro que acertaría. Non sei que che pasou, pero hai un mes non me querías, non si? Deixáchesme desconsolada o día no que ti decidiches pór punto final á nosa relación. Entón por que agora, logo de deixarme, ao ver que son feliz con outro home, decides facerme desaparecer do mundo dunha forma tan cruel? Ignoro que especie de pracer che produciu acabar comigo. Os teus instintos sanguinarios puidéronte esta vez?
Cando pecho os ollos podo ver o teu rostro sempre medorento, a túa ollada tímida e as fazulas arroibándose coa mínima palabra. Síntoo, pero son incapaz de crer que es o mesmo ca daquela. Algunha maldade tivo que agromar no teu corazón para que fixeras iso, mudaches de persoa deixando como vestixio a fisonomía.
Xa non son quen de comprender os sentimentos dos seres humanos. Dende ese día, xa non.
Agora é tempo de dar un paso adiante e afrontar todo aquilo que me agarda ao outro lado.
Este es el relato que no envié al concurso Dillo a quen maltrata. Tenía cuatro escritos y, como sólo podía escoger tres, lo dejé fuera.
1 de noviembre de 2010
Cine: Amélie, de Jean-Pierre Jeunet
No me miréis con esa cara. Lo tengo muy claro después de ver esta película ayer, tras tanto tiempo deseando verla. Porque ¿quién no desea tener su corte de pelo -que le aporta ese aire mágico-, tener su carácter, su forma d
e hablar en susurros y...?
Amélie Poulain es una chica única en el mundo, pero es el modelo de como debería ser todo ser humano. Su madre se murió al caerle una persona encima y su padre le diagnosticó una cardiopatía de forma errónea que la aisló del mundo normal durante toda su infancia. Tras la muerte de su mujer, éste dedicó toda su atención a un enano de jardín.
Y bien, mis queridas Almas Errantes, ¿no os ha entrado ya el gusanillo? ;)
Os la aconsejo de una forma brutal, porque es una de esas películas que nos deja con esa "sonrisa de Amélie" durante varios días y que es tan divertida y ...mágica, que te hace reflexionar mucho sobre la vida que llevamos, tan monótona e insustancial.
Podéis verla en Youtube en muy buena calidad y subtitulada (que, a mi parecer, es más agradable de ver). Y si ya la visteis podéis repetir:)
PARTE 1:http://www.youtube.com/watch?v=RcgZZ-I2hhM&feature=related
PARTE 2:http://www.youtube.com/watch?v=Jhh-USJJCIo&feature=related
PARTE 3:http://www.youtube.com/watch?v=Xu3k-H41SeA&feature=related
PARTE 4:http://www.youtube.com/watch?v=wwQPKl9AxNo&feature=related
PARTE 5:http://www.youtube.com/watch?v=vuZidaoKP5g&feature=related
PARTE 6:http://www.youtube.com/watch?v=0Cub632v1YU&feature=related
PARTE 7:http://www.youtube.com/watch?v=LluGYEDfGsY&feature=related
PARTE 8:http://www.youtube.com/watch?v=zGQw6pJER_A&feature=related
PARTE 9:http://www.youtube.com/watch?v=yhvGXOvy2oQ&feature=related
PARTE 10:http://www.youtube.com/watch?v=GbU_D-2y9t0&feature=related
PARTE 11:http://www.youtube.com/watch?v=srvvt8IOuqo&feature=related
PARTE 12 (FINAL):http://www.youtube.com/watch?v=Bl3J63UEfgk&feature=related
Repito: No os la perdáis!
P.D.: Su banda sonora es increíble!
29 de octubre de 2010
Dale al play: "Más suerte", de Second
El videoclip es perfecto, así que no os recomiendo que escuchéis la canción sin verlo.
27 de octubre de 2010
Citando...(7)
- - "¿Existe el Gran Hermano?" - Winston
- -"Claro que existe. El Partido existe. El Gran Hermano es la encarnación del partido." - O'Brien
- -"¿Existe en el mismo sentido en que yo existo?" - Winston
- -"Tú no existes." - O'Brien
- -----------------------------------------
- "Te estás pudriendo, Winston. Te estás desmoronando. ¿Qué eres ahora? Una bolsa llena de porquería. Mírate otra vez en el espejo. ¿Ves eso que tienes enfrente? Es el último hombre. Si eres humano, ésa es la Humanidad."
- ------------------------------------------
- "A Winston le resultaba curioso que se pudieran crear hombres muertos y no hombres vivos. El camarada Ogilvy, que nunca había existido en el presente, era ya una realidad en el pasado."
- --------------------------------------------
- "¿Cuantos dedos ves aquí Winston?" - O'Brien
- - "Cuatro" - Winston
- - "¿Y si el partido te dijese que son cinco?" - O'Brien
- Hoy os pongo unas citas de 1984, escrito por George Orwell, una novela que leí este verano y que os recomiendo, porque es muy (repito: muy) interesante.
24 de octubre de 2010
Ojos de agua, de Domingo Villar
Leo Caldas es un hombre tranquilo y reflexivo, sumergido en un constante ambiente de melancolía a causa de su última relación amorosa.
Rafael Estévez es un aragonés de reciente emigración a Galicia, fuerte y extremadamente impaciente con las frases ambiguas e inconclusas de los gallegos, llegando a extremos de desatar su violencia.
Ollos de auga es una novela negra atrapante con unos protagonistas inmejorables (el humor de Rafael Estévez es arrollador y provoca grandes carcajadas), con retales de desamor, relaciones familiares y otros temas muy interesantes.
Algo que aprecio mucho en los libros de este autor es que en ambos nunca llegué a desconfiar del asesino, aunque aparezca en varias escenas y sea entrevistado, siempre todas las pruebas se inclinan hacia otra persona, lo que hace tremendamente interesante la lectura.
Éste es el primer libro de Domingo Villar (gallego que emigró a Madrid, lugar en el que actualmente todavía reside), aunque ya había leído el segundo (A praia dos afogados). Gracias al club de lectura de mi instituto, llegué a conocer al escritor, un hombre encantador, y a hacer un recorrido por todos los escenarios de la novela A praia dos afogados, lo que fue una experiencia muy gratificante.
Os recomiendo encarecidamente su lectura si os gusta la novela negra, porque este dúo Caldas-Estévez son como el Sherlock Holmes y Watson de la actualidad. Y no sólo lo digo yo.
20 de octubre de 2010
¿Quién llama a la puerta?: ¡En llamas!
18 de octubre de 2010
Híncame el diente, dirigida por Jason Friedberg
17 de octubre de 2010
Aire Negro, Agustín Fernández Paz.
15 de octubre de 2010
A lomos de un caballo llamado Tiempo
Ven, cabalga conmigo. Aférrate a las oscuras riendas del destino. Enfila sin rechistar este camino en el que las pisadas se pierden y las heridas dejan de existir en el momento en el que nacen. Oh, dios mío, no mires atrás, por todo lo que más temas. Lucha hasta el final, apártate las telarañas adheridas a tu rostro. No mires tu reflejo en los charcos del camino, sólo te brindará dolor ver en lo que te has convertido. Eres una persona diferente de cuando empezaste a luchar, no interrumpas la metamorfosis.
Ven, oh, cabalga conmigo en este océano de dolor e injusticia llamado vida. No lo hagas solo, pues no soportarás caerte al barro sin nadie que te ayude a levantarte; tu montura se alejará deprisa, muy deprisa, perdiéndose por el horizonte, saboreando la libertad...
13 de octubre de 2010
Haciendo de exploradora (4): El Joven Lovecraft
10 de octubre de 2010
Sin vuelta atrás
Querida Julie:
Siento que tengas que pasar por esto. No ha sido mi intención y te ruego que me perdones, pues nunca seré capaz de vivir en paz conmigo mismo si no lo haces.
A veces soy tan egoísta que sólo pienso en mí. No debería haberme acercado a ti aquel día en clase de matemáticas. Nunca debería haber aparecido en tu vida sin permiso. Has tenido conmigo más paciencia y cuidados de los que me merezco. Comprenderás que me maldiga por todas estas cosas.
Te agradezco muchísimo todo, desde tu presencia hasta tus lágrimas, pero esta vez va en serio. Me marcho. Nunca volverás a verme, sé que será lo mejor para ambos. La última despedida que tuvimos, la que se suponía que tenía que ser la última, no iba en serio. Ahí fui muy egoísta de nuevo, y te agradecería que borrases esa imagen de mí en tu cabeza, como yo nunca la daré borrado.
Te digo esto por escrito porque dudo que pudiese despedirme honradamente cara a cara. Quiero que sepas que has sido lo mejor que me ha pasado en esta vida. Sí, Julie, me importas mucho más que Bonnie. Me hubiera gustado que os hubieseis conocido en otro tiempo. Y entonces te elegiría a ti.
Desapareceré por el horizonte de tu vida como un arcoíris gris en un cielo tormentoso en menos tiempo del que te des cuenta. No mires nunca atrás, pues yo también haré acopio de fuerzas para abstenerme. Bórrame de tu vida para evitarte más sufrimientos de los que te he causado y ódiame como sólo un ser humano sabe hacer. Pero sólo recuerda que la vida es un tiempo efímero que no podemos derrochar con personas que nos hagan pasarlo mal.
Siempre tuyo,
Jackson
Este es un fragmento de una de mis novelas, la primera entera y larga que escribí, con sólo doce años;) No sé por qué pero me emocioné muchísimo al volver a leer este fragmento ayer.
9 de octubre de 2010
El Príncipe de la Niebla, Carlos Ruiz Zafón
8 de octubre de 2010
Atardecer
El viento silbaba esquivando los árboles del umbrío bosque, dejando tras de sí la caída de algunas hojas ya caducas. Ella permanecía sentada sobre el porche, contemplando cómo el sol se sumergía entre las montañas, salpicando la bóveda del cielo; exhalando su último aliento cegador. Se aferraba a la vista de aquella escena con absorción, ajena a todo aquello que le rodeaba.
7 de octubre de 2010
¿Quién llama a la puerta?
Cuando el doctor Moldes empieza a trabajar en una clínica psiquiátrica, tiene como primera paciente a Laura Novo, una mujer con la memoria borrada, que se pasa el día entero escribiendo de manera compulsiva su nombre, aferrada a él como su fuera el único resto de algún ignorado naufragio. El doctor conseguirá que Laura vuelva a recordar todo lo que el ocurrió en los meses anteriores, cuando una oscura sombra parecía amenazar su vida. Ninguno de los dos podía adivinar que, de esta manera, le estaba abriendo la puerta a una realidad terrible que los dejaría marcados para siempre.
El nuevo hogar de los Carver está rodeado de misterio. En él aún se respira el espíritu de Jacob, el hijo de los antiguos propietarios, que murió ahogado. Las extrañas circunstancias de esa muerte sólo empiezan a aclarar con la aparición de un diabólico personaje: El Príncipe de la Niebla, capaz de conceder cualquier deseo a una persona a un alto precio...
6 de octubre de 2010
Corazón de chocolate, Jaureguizar
"Corazón de chocolate" de la serie "Un misterio para Tintimán en Compostela", escrita por Santiago Jaureguizar es una de las lecturas escogidas por el club de lectura de mi instituto para este mes.
3 de octubre de 2010
Trailer de "A tres metros sobre el cielo"
2 de octubre de 2010
Oxigenación
Hoy me duele respirar el mismo aire que esas personas crueles que nunca llegaré a comprender. Me asfixio entre mis propios suspiros exhalados y cuando inspiro el mismo aire que tú, siento náuseas. El oxígeno y el dióxido de carbono se apoderan de mí, me atenazan la garganta y siento mi corazón detenerse.
29 de septiembre de 2010
Un puente hacia Terabithia, Katherine Paterson
23 de septiembre de 2010
Los caminos de la vida
Un día me dijo un buen amigo: Todos los caminos en los que te internes a lo largo de tu vida, un día se volverán en tu contra. Ese día acabé afirmando que mi amigo estaba loco de atar, y no llegué a entender sus palabras hasta hace una semana.
Realmente, la vida es un ancho camino en el que nos internamos sin saber siquiera si tiene salida. Nos encontramos con otras almas errantes que nos enseñan, que nos forman poco a poco, para hacer de nuestra vida un…¿agradable fragmento de corta existencia? Del camino general de la vida, salen diversas ramas que se presentan ante ti en el momento menos esperado, exhortándote a elegirlos, por muy peligrosos y arriesgados que sean…Y a veces aceptamos, no porque no veamos su dificultad, sino porque ignoramos que puede haber finales más felices.
[...]
22 de septiembre de 2010
Maldita suerte
Los lamentos se oyen desde su cuarto. Ansía ir a ayudarla, pero se siente impotente. Esos gemidos ahogados que le llegan por lo bajo son de lo más escalofriante. Ansía postrarse frente a ella, abrazarla y consolarla, pero no tiene palabras. Teme quedarse en blanco delante de ella y hacerle ver que no hay esperanza ni solución posible con su doloroso silencio.
Todo cambia en esta vida. Un día eras feliz y al día siguiente, desgraciado; un día eras rico y otro, pobre; un día eras virgen y otro, violada… Ya había pasado la peor parte o estaba por venir? Adriá estaba seguro de que jamás se atreverían a volverla a mirar a los ojos ninguno de sus compañeros de clase, sólo sus compañeras la apoyarían en aquello.
Había pasado una mala noche, preocupado por ella, pero su noche había sido mucho peor que la de él. En la negrura sintió susurros entre los árboles del jardín, murmullos inquebrantables que a pesar de ser ininteligibles, decían cosas aterradoras; se burlaban de él. Las sombras se tragaban todo lo malo, ¿por que no hacían lo mismo con aquello?
Ella no había salido de la habitación en todo la noche, ni siquiera Adriá percibió movimiento alguno en su cuarto. Seguro que seguía tirada en la cama, encogida en posición fetal, tal y como él la había dejado. Casi la asesinan y aún le cuesta pensar en alivio y positivismo. En su corazón todo era escalofríos y terror… Pero estaba dispuesto a cambiarlo de una vez por todas.
21 de septiembre de 2010
La elegancia del erizo, de Muriel Barbery
Uno de los mejores cincuenta libros que he leído hasta la fecha. O quizá uno de los diez mejores, pero como no sé decidir a cuales de mis hijos quiero más, dejo la cosa sí.
19 de septiembre de 2010
Dale al play (4): The only exception
Vi a mi padre llorar
Y en el maldito viento
Él rompió su propio corazón
Y yo vi
Como trató de arreglarlo
Y mi madre juró que
Ella nunca se dejaría olvidar
Y era el día que prometí
Que nunca cantaría al amor
Si no existe
Pero querido,
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Tal vez sé, en algún lugar
Profundamente en mi alma
Que aquel amor nunca dura
Y tenemos que encontrar otros caminos
Para hacerlo solos
O mantener una cara directa
Y yo siempre vivía así
Cuidada de un cómodo, distanciada
Y hasta ahora
me había jurado a mí misma que estaba contenta
con la soledad
Ninguna compañía merece el riesgo, pero
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Tengo un apretón apretado en realidad.
Pero no puedo
Dejar ir lo que está frente a mí, aquí
Conozco tu salida
En la mañana, cuando te levantas
Déjame con una prueba de que no es un sueño
Ohh
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Tú, eres, la única excepción
Y estoy en mi camino, al creer en esto
Oh, y estoy en mi camino, al creer en esto.
17 de septiembre de 2010
Citando...(6)
Aparentemente, de vez en cuando los adultos se toman el tiempo de sentarse a contemplar el desastre de sus vidas. Entonces se lamentan sin comprender y, como moscas que chocan una y otra vez contra el mismo cristal, se inquietan, sufren, se consumen, se afligen y se interrogan sobre el engranaje que los ha conducido allí donde no querían ir. Los más inteligentes llegan incluso a hacer de ello una religión: ¡ah, la despreciable vacuidad de la existencia burguesa! Hay cínicos de esta índole que comparten mesa con papá: «¿Qué ha sido de nuestros sueños de juventud?», preguntan con aire desencantado y satisfecho. «Se han desvanecido, y cuán perra es la vida…». Odio esta falsa lucidez de la edad madura. La verdad es que son como todos los demás: chiquillos que no entienden qué les ha ocurrido y que van de duros cuando en realidad tienen ganas de llorar.
Muriel Barbery, La elegancia del erizo
Un libro excelente, lleno de filosofía y ternura, que recomiendo a cualquiera. Este fragmento está narrado por una niña muy especial de doce años llamada Paloma. ¿Qué pensáis de su forma de ver la vida?
Arriba, una foto de la película (llamada "El erizo") estrenada el año pasado en España.
Pronto haré su reseña;)
16 de septiembre de 2010
Amas lo que odias
Eres completamente intangible.
14 de septiembre de 2010
Dichosa fotografía
Observar esa fotografía era como asomarse a un utópico mundo o a nuestro incierto pasado. Al contemplarla no podías dejar de contener el aliento, sobrecogida ante lo que te ofrecía. En ningún momento te detenías a pensar en lo que realmente era: un trozo de papel ajado y amarillento; porque para una persona que no lograra captar su verdadera esencia no significaría más que eso.
Año 2996
11 de septiembre de 2010
Reseña: "El nombre del viento", Patrick Rothfuss
Estoy cansada de las reseñas que hacía antes, tan trabajosas y extensas, así que ahora pasaré a hacer otro tipo de ellas. Vamos, lo que realmente es una reseña para mí y en lo que no perderé tanto el tiempo. Porque a lo largo del curso estaré muy ocupada entre los estudios, leer, dibujar y escribir... Si aún por encima tengo que dedicarle mucho tiempo al blog reseñando todos los libros que leo (que ya tengo muchos acumulados) voy a tener que necesitar el giratiempo de Hermione Granger.
--------------------
Las leyendas que circulan por todo el imperio acerca de un hombre conocido como Kvothe el Sin Sangre o Kvothe el Rojoparecen estremecedoras y, a veces, hasta increíbles. Muchos dudan de que realmente haya existido, creen que no es más que un mito. Actualmente no hay ni rastro de él, ninguna prueba que verifique o niegue su existencia.
Sin embargo, sigue vivo bajo el nombre de Kote, regentando la posada Roca de Guía con su acompañante, el joven Bast. Una noche el posadero llega arrastrando el cuerpo de Devan Lochees, el ilustre Cronista, el cual ha sufrido el ataque de varios escrales. Al día siguiente Cronista destapa la verdadera identidad de Kote y exige que le deje escribir su historia, la verdadera historia de Kvothe. El posadero acepta, pero con la advertencia de que le llevará relatarla tres días, con todo lo que tiene que contar y con los detalles precisos.
El Nombre del Viento contiene el primer día narrando la historia de Kvothe, por lo que se deduce que quedan dos tomos más para completar la historia.
Al comprarlo creí que era un libro de fantasía, pero ahora que ya lo leí no estoy tan segura de ello. No es el tipo de historia que espero al abrir un libro de fantasía, si no que versa sobre temas profundos, mezclados con aventura, amor, misterio... No comprendo cómo pueden compararlo con Tolkien, no porque sea mejor ni peor que él, sino por el tipo de libros.
Me ha gustado leer las aventuras y desventuras de este joven gallardo que recuerda a otros tiempos. No sé por qué lo comparo con Cyrano de Bergerac o con Alatriste, creedme que no lo sé, pero me vienen a la cabeza ambos personajes al pensar en este libro.
Lo recomiendo para aquellos que queráis encontraros entre las páginas de un libro con un género diferente, inusual y una historia totalmente nueva. Merece la pena leer la prosa de este autor; es completamente exquisita.
Saludos a tod@s l@s almas errantes!
Perdonadme por la poca atención que tengo puesta últimamente en el blog, estos días el señor Internet me funciona intermitentemente. Prometo pasarme pronto por vuestros blogs y recuperar lo perdido^^
9 de septiembre de 2010
Eran días de guerra
Eran días de guerra en los que el aire se respiraba en igual cantidad que la pólvora. El estridente sonido de las bombas perforaba el aire, seguido del reventar de tejados y chillidos desesperados. No existía un hogar ni el sinónimo que este conllevaba: la seguridad. El cielo había sido desteñido con el color de los corazones culpables de tanto mal, ahora era gris oscuro. Algunas personas hablaban del apocalipsis, otras menos optimistas recordaban que lo mejor era el suicidio. Madres se debatían entre lo mejor para sus vástagos: la muerte o la visión de tanta maldad y corrupción sobre el resto de sus vidas. Estaban de acuerdo en que aquello no era un existencia feliz, ni siquiera estaban seguros de que fuera realmente una existencia.
Pronto la humanidad entera dejaría de existir. Ganaría el enemigo. Sólo en el mundo, sin nadie con el que descargar su fuerza y poder. Empezaría a provocar guerras entre los suyos con la menor excusa que le atravesara la mente, ávidos de masacre. Entonces seguiría así hasta que ya no quedaran seres humanos sobre la tierra.
Nadie sabía cómo habían empezado, o quizás no querían recordarlo. Sólo tenían la certeza de que las personas que morían diariamente no tenían la culpa, y que los siguientes iban a ser ellos.